Bloot zijn en beginnen

Een vrolijke golf rolt door het kunsthuis de Koolputten in Waasmunster. Bezoekers schieten in de lach terwijl ze naar een muur met prenten kijken, kinderen gniffelen achter hun hand. Zoveel plezier werkt aanstekelijk en maakt nieuwsgierig. Wie zijn de vijf cartoonisten die onze mondhoeken omhoog doen krullen?

Zowel curator Freddy Huylenbroeck als uitgever Sam De Graeve verwijzen in hun inleiding van deze nieuwe tentoonstelling naar een zin uit een gedicht van Paul Van Ostaijen: bloot zijn en beginnen. Ook kunstenaars staan telkens opnieuw in hun blootje bij de start van een creatie. Sam De Graeve vult nog verder aan: kunstenaars schetsen de microkosmos en door dat te doen schetsen ze de wereld. Daarmee slaat hij de nagel op de kop. De dames geven zich geestelijk bloot door ons te laten mee kijken in hun hoofd. Ze duiken in oh zo herkenbare alledaagse situaties: gekibbel tussen man en vrouw, gesprekjes met kinderen, de spookjes en grapjes in ons eigen hoofd.

Zowel cartoonist Ilah als Eva Mouton zijn meesterlijk in het vertolken van de menselijke interacties.

Niet Nu Laura staat voor gevatte humor. Ze slaagt erin om met een paar kleurrijke beelden inclusief ballonnetjes ironisch uit de hoek te komen. Haar GIF’s zijn ontzettend populair en vliegen de social media wereld rond.

Marloes de Vries, de Nederlandse dame in het gezelschap, herken ik uit FLOW magazine. Met een aantal vloeiende lijnen creëert zij ontroerende taferelen op papier.

Nele Sys neemt bloot zijn letterlijk. Ze verhaalt met haar tekeningen de intieme wereld van het vrouw worden en zijn. Verwacht je toch aan een paar vragende blikken als je met kinderen gaat kijken.

Alweer 5 vrouwen? Ja, bekent Freddy, na de laatste tentoonstelling over de landschappen kregen we de smaak te maken! Volgende keer komen er terug meer mannen aan bod, stelt hij me gerust. Je zou al gaan denken dat mannelijke kunstenaars niet meer in trek zijn…

Ik kan geen postzegels verzamelen
ik kan geen vrouwefoto’s verzamelen 
ik kan geen amourettes kollektioneren 
en geen wijsheid 
ik kan niets meer 

ik kan niets meer 

Waarom doof ik de lamp niet
en ga ik niet te bed 

Ik wil beproeven 
naakt te zijn 
bloot wie weet wel gevroren purper 
en bleekheid 

Is zo niet het gans beginnende begin
Ik wil niets weten 
ik wil niet vragen 
waarom 
ik niet werd een postzegelkollektioneur

Ik zal beginnen mijn débâcle te geven 
ik zal beginnen mijn faljiet te geven 
ik zal mij geven een stuk gereten arme grond 
een vertrapte grond 
een heidegrond 
een bezette stad 

Ik wil bloot zijn 
en beginnen

Uit De feesten van angst en pijn (1921), door Paul Van Ostaijen

Bloot zijn en beginnen, nog tot 02/02/2020 in de Koolputten