De eerste keer Watou

Gedreven door nieuwsgierigheid trek ik naar hét kunstenfestival waar al zoveel over geschreven, geïnstagramd en gefacebookt is. We schuren tegen Frankrijk aan wanneer we het dorpje binnenrijden. Twee maanden lang hangt hier een kunstige sfeer via een parcours dat geweven is langs huisjes, hoeves, schuur, zelfs een kerk. Telkenmaal prikkelt gids Ann Vincent ons wanneer ze ons binnenleidt in een Saudade cocon.

Saudade is een onvertaalbaar Portugees woord. Intendant Jan Moeyaert omschrijft het als de liefde die blijft nadat je geliefde is verdwenen. Droefheid vermengd met dankbaarheid. Ik deel graag de kunstwerken die bij mij het niets bestaat dat niet iets anders aanraakt – gevoel oproept.

Wiame Haddad

Breekbaarheid gaat door mijn hoofd als ik kijk naar de plaasters van Wiame Haddad. Scheurtjes en oneffenheden, littekens van strijd, tekenen de afgietsels van fragiele stukjes lichaam. Dit zijn geen gepolijste bustes maar een weerspiegeling van emoties afgetekend op het lichaam. Fotografe Haddad (°1987) is gefascineerd door de impact van conflict, strijd of angst op het lichaam. Zij brengt met de plaasters lichamen terug tot leven. Bij de creatie van de afgietsels mislukken er bepaalde details. En dat zijn nu juist de werken die rauwheid en gevoeligheid combineren.

Tom Van Remoortere

Een machtig beeld van de bergen trekt mij binnen in the dark room van de Rode Hoed. Fotograaf Tom Van Remoortere (°1987) nam Crane Bird tijdens een vakantie in Zwitserland. Toen hij met de familie genoot van het ontbijt zorgde de natuur voor een overweldigende scene van vergankelijkheid. De wolkenmassa opende zich voor de menselijke interventie en duwde de kraan op het voorplan. Tom zorgde voor de Holy Shot.

Stief Desmet

In de Vijfhoekstraat kan de bezoeker met kleine gestalte bescherming zoeken in Paradise Prototype. Deze sculptuur gemaakt van stalen takken stelt een mentale schuilplaats voor. De mens zoekt tijdens zijn Saudade-momenten naar geborgenheid in de natuur. Het witte kostuum droeg de kunstenaar Stief Desmet (°1973) tijdens de opbouw van zijn werken. Deze intense periode liet zijn bestofte sporen na.

Vladimir Moszowski

In de brouwerij vallen de delicate kleuren op in het schilderij Turquoise van Vladimir Moszowski (°1949). Een dromerig beeld waarin je kan verdwalen tot je al kolkend naar het middelpunt wordt gezogen. Moszowski maakt picturale kamertheaters waarin een verloop van gebeurtenissen zich concentreert tot één moment, lees ik in de cataloog. De tijd lijkt geen vat te hebben op het geheel.

Ann Vincent

Ik loop even te praten met onze gids Ann op weg naar de Douviehoeve. Ze vertrouwt me trots toe dat er ook één van haar werken hangt op Watou. Wanneer we naar binnen turen in de varkensstal vraagt ze me, “wat denk je dat ik gefotografeerd heb?” Modder met in het midden een plas water, gok ik. Wat zien we werkelijk? En wat denken we te zien? Aarde wordt vervangen door koffiegruis. Ann Vincent (°1994) speelt met de kijker door alledaagse beelden om te vormen tot een illusie.

teja van hoften

Voor Open Mind van teja van hoften (°1951) is het de perfecte dag. De plastic kronkels dansen op de wind die door de open stalluiken naar binnen wordt geblazen. De hypnotiserende dans van deze vreemde wezens vergezeld door het repetitieve geluid van een hartslag, voert me even weg. Zo kan je dus ook tot rust komen, in een varkensstal op Watou. Volgend jaar kom ik terug voor meer en langer…

Kunstenfestival Watou nog tot 1 september te bezoeken, ook voor kinderen een leerrijke ervaring.

Podcast: Play in new window | Download