Evelien Hiele, een cocktail van vrolijkheid en tragiek

On april 10, 2022 by Gwen

Tijdens de expo Mountains of Virtuosity & Deception ontmoet ik de stralende kunstenares Evelien Hiele voor een tweede maal. Nieuwsgierig keek ik uit naar werken op groter formaat. Eveliens werken geven ons een hint van de wereld achter de maskerade. Zou een uitvergroting de broeierige sfeer achter het mysterie versterken?

Onder het motto “durf het groot te zien” waagde ze zich met succes aan grotere canvassen en muurcollages. In deze nieuwe realisaties blijft ze trouw aan haar herkenbare signatuur: taferelen met veel bedrijvigheid en felle kleurtoetsen onthullen een cocktail van vrolijkheid en tragiek. Evelien wil tonen en weer afschermen door beelden samen te voegen en terug weg te halen. Ze etaleert deze gelaagdheid niet alleen in thematiek maar eveneens in techniek.

Het denken stopt

Het creatieve proces van Evelien Hiele start vaak met een foto. Wanneer Evelien rondwandelt in haar eigen streek rond Watou, fotografeert ze alledaagse gebeurtenissen, zoals een kermis, optochten of een ijspiste. Intuïtief observeert en fotografeert ze wat haar aandacht trekt: van een interessante houding die een feestvierder aanneemt, een opvallend motief in een kostuum tot een kleurfragment.

“Het observeren en nadenken begint al voor het schilderen,” verklaart ze, “wanneer ik in mijn atelier voor het doek sta, stopt het denken. En dan wordt het schilderen plezant. Vanaf dan kan ik in dialoog treden met mijn werk.” Een proces van kijken, achteruit stappen en vervolgens opnieuw zaken wegnemen, verduidelijkt ze. De eerste lagen komen in acryl, als de compositie vorm krijgt, bouwt ze verder op met olieverf.

Showeffect

Welk verhaal sluimert er achter het exotische bladerdek? Evelien vangt onze aandacht en laat het over aan de kijker om een eigen waarheid te ontdekken in het tafereel. De felle kleuren leiden de kijkers als wegwijzers doorheen de bedrijvige scènes. Ze slaagt in haar opzet om een zeker showeffect op te wekken. Daarbij analyseert ze de vormentaal en het kleurgebruik van de artificiële wereld rond amusement zoals folklore, kermis, Sinterklaas… Maar ook de zotte Pokémons van zoonlief bestudeert ze met een open blik. Enerzijds is ze gefascineerd door de absurditeit van deze fenomenen, anderzijds staat ze stil bij haar eigen evoluerende gedachten tegenover de omgeving.

De mens en zijn omgeving vormen een centraal thema in haar werken. Kan je een andere persoon worden door je omgeving? Hoe bepalend is je woonplaats voor je manier van denken? Ook de houding van het individu onderhevig aan een groepsdynamiek bestudeert ze. “Ik vind het opmerkelijk hoe ik mijn principes bijgesteld heb de afgelopen jaren, zelfs over op het eerste gezicht banale zaken”, vertelt ze, “je verandert zonder dat je het zelf soms beseft.” Via haar beeldende taal verwerkt ze de introspectie van dit onbewuste proces.

Symbiose van abstract en figuratief

Over de mens en zijn omgeving gaat ook haar nieuwe werk. Ze laat me even meekijken: woeste watermassa’s en exotische elementen springen in het oog. Of dit werk de klimaatverandering en de ecologische impact van de mens op de natuur aankaart, vraag ik haar? Evelien bevestigt noch ontkent, ze is nog volop in dialoog om het werk te laten groeien.

Evelien wil ruimte laten aan de kijker om het thema zelf in te vullen. Als het te concreet wordt, heeft ze de neiging om elementen weg te nemen. En als het te abstract wordt, maakt ze het beeld juist weer concreter. Ze wil geen standpunt innemen om te figuratief of te abstract te werken. “Na mijn afstuderen was ik eerder figuratief bezig, nu ga ik bewuster tewerk om zowel figuratief als abstract samen te brengen.” Ze kijkt graag naar de werken van Oude Meesters. De bedrijvigheid in de taferelen van Jeroen Bosch nodigen toeschouwers uit om langer dan de gebruikelijke dertig seconden écht te kijken. Bosch was geniaal in zijn aanpak om de aandacht te vangen en dat lukt nog steeds in de huidige swipe- en like-cultuur. Maar ook hedendaagse kunstenaars zoals Matt Bollinger, met zijn fascinerende kleurgebruik en Martin Parr, met fotowerk van ijsjesetende zonnebaders kunnen deze kunstenares bekoren.

Evelien Hiele heeft de smaak te pakken om op grotere canvassen te werken. Anderzijds nemen haar werken meer ruimte in door buiten de grenzen van één drager te treden. Door meerdere panelen te combineren, zoals in een triptiek, versterkt ze de spanning. “Hoe geraak ik uit het vlak?”, durft ze voor te leggen aan een klankbord van vertrouwelingen. Tijdens haar uitvoerende proces gaat ze in gesprek met hen om verder te evolueren in haar kijken en denken. “Al pratend groeit mijn werk verder in mijn hoofd.” Mede door deze feedback ontstaat de gelaagdheid in haar werken.

Ze heeft wel zin in een kunstenaarsresidentie om haar werk nog verder te laten groeien . De honger naar meer is duidelijk aangewakkerd bij deze bevlogen kunstenares.