
De puzzel van Ruben Boeren
On augustus 4, 2019 by GwenOp een warme zomeravond ontvangt Ruben Boeren (°1988) mij in zijn Antwerps atelier. De verzengende hitte van een paar dagen geleden heeft zijn weg naar buiten gevonden langs de open ramen van het atelier. De bovenste verdieping is vaak de favoriete locatie van kunstenaars omwille van het daglicht dat langs hoge ramen naar binnen valt. Ook bij Ruben is het atelier een aangename werkplaats inclusief kamerplanten. Met zijn artistieke cv uitgeprint en de laptop opengeklapt beginnen we aan het interview. Zodra Ruben de voorbereiding loslaat, komen de mooiste verhalen boven en vertelt hij vanuit zijn kunstenaarsziel.
Zijn recent werk Arcane Rumble is een perfecte synergie van alles wat hij op zijn uitgeprinte parcours tegenkwam en hem vormde tot de kunstenaar die hij vandaag is.
Ruben vertelt over Arcane Rumble
Haat-liefde op weg naar het licht
Als jonge snaak wist hij al vrij snel dat hij iets creatiefs wou brengen maar wist hij nog niet wat. De zoektocht ging van start met een opleiding schilderkunst aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Antwerpen. Al snel voelde hij dat schilderen niet echt zijn ding was. Ruben worstelde met de zware erfenis van de schilderkunst, met de lat die hoog werd gelegd door voorgangers. Wat kon hij nog toevoegen? Hij begon te experimenteren met andere mogelijkheden om een schildersdoek te benaderen. Door het doek te beschouwen als bouwsteen en minder als drager, creëerde hij sculpturen. Hij nagelde verschillende doeken op elkaar als statement tegen de academische benadering van de schilderkunst.
De zoektocht ging verder langs verschillende voorwerpen en materialen zoals MDF platen, isolatiemateriaal, tot zelfs TL lampen wat uitmondde in verschillende multiple – reeksen. Ruben vertelt enthousiast het merkwaardige verhaal achter Bringing the light. “Op het einde van de masteropleiding mochten de studenten 2 weken masterclass volgen in de Verbeke Foundation te Kemzeke. Bivakkerend in een caravan, met 1 kachel om zich te warmen tijdens een ijskoude winter kregen we de vrijheid om een kunstwerk te maken anticiperend op de locatie. Ik ging aan de slag met TL lampen en visdraad om een grote constructie op te bouwen. Maar het was de kruiwagen waarmee ik de TL lampen vervoerde, die de show stal. Het lijkt wel een matras van lampen, stevig en toch breekbaar. Een krachtige uitbeelding van een contradictie en met een zelfrelativerende knipoog: de kunstenaar brengt het licht!” Hij beschouwt Bringing the light als een scharnierwerk binnen zijn oeuvre omwille van zijn ervaring met het onverwachte dat zich kan aandienen in de rand van al het controleerbare.

Toch werd hij naast de installaties en conceptueel werk opnieuw aangetrokken door de schilderkunst. Nog steeds op zoek naar een eigen beeldtaal los van insluipers zoals hij de grote kunstenaars der aarde noemt. Hij had het ene nodig om het andere te doen. De schilderkunst hield Ruben een spiegel voor en uiteindelijk studeerde hij af met schilderijen zoals Private Thought en Private Abstracts. In Private Thought zitten eveneens contradicties verwerkt. Enerzijds schreeuwt het werk vanuit het middelpunt “kijk naar mij”, anderzijds blijft de boodschap privé.

Traagheid en soberheid om eigen stem te vinden
Na de academie volgde het beruchte zwarte gat. Een jaartje werken bracht traagheid en bezinning in zijn leven. Daarna was hij klaar om nog een master na master bij Sint Lucas in Antwerpen te volgen waarbij hij nog verder uit zijn artistieke comfortzone werd getrokken. Audio kwam op zijn pad. Er volgden experimenten met speakers vastgebonden aan schilderijen maar ook de ontwikkeling van soundscapes voor een kerk (Kunst in Baarle, kerk Baarle-Hertog, 2015). Een kunstwerk uit die periode dat het samenkomen van schilderkunst met andere elementen zoals materiaalfetisjisme, het ruimtelijk denken, concept en interacties op een geslaagde manier illustreert is PPA-02.

In zijn verdere zoektocht naar de eigen stem schrapt Ruben radicaal kleur en textuur. Hij voelde zich altijd al een betere tekenaar dan schilder en hij legde zich toe op houtskooltekeningen van monumentale gebouwen. Ruben trok regelmatig naar Berlijn en de vele leegstaande gebouwen inspireerde hem onbewust tot het maken van grote werken. Hij begon te spelen met ambiguîteit in beelden: de toeschouwer op een dwaalspoor brengen en triggeren naar de betekenis van een beeld. Het samenbrengen van medium, beeld en presentatie zorgde voor een totaalbeleving in het werk genaamd 18’33”. Deze monumentale tekening werd gepresenteerd in een volledig verduisterde ruimte (de Bijl in Zoersel, 2016 en Extra City Kunsthal in Antwerpen, 2017). Nadat de ogen van de toeschouwer gewend raakten aan de duisternis, doemde het beeld op en deed nadenken over hetgeen men ziet of denkt te zien.

Een symbolische zonsopgang
Ruben wil niet enkel een pretty picture meegeven en vertelt heel openhartig over zijn worsteling met het kunstenaarsbestaan. De periode na de houtskooltekeningen was best wel pittig. Even terug afstand nemen en kijken wie hij was zonder de kunst? Vertragen en de geest voeden. Terug zoeken naar wat hem oprecht interesseerde. Wat geeft er vonken? Geen makkelijke periode.
Door open te blijven staan voor de toevalligheden in het leven en vriendschappen aan te scherpen, kwam de goesting terug om als kunstenaar door het leven te gaan. De kaap van 30 jaar nemen, voelde ook al als een nieuw begin maar de echte aha-erlebnis kwam er tijdens een vakantie met bevriende kunstenaars. Na een nachtje stappen genoten ze ’s morgens op het strand van een mooie zonsopgang. Dat symbolische moment gaf de bevestiging van een nieuwe start en was de aanleiding om samen te werken met andere kunstenaars.
Feestelijke lava in Arcane Rumble
Samen met geluidskunstenaar Olivier Wouters werden plannen gesmeed voor een gezamenlijk project, wat een half jaar later resulteerde in een totaalbeleving Arcane Rumble bij Verbeeck Van Dijk Gallery tijdens Antwerp Art Weekend in 2019.

In zijn laatste werken zoals Arcane Rumble merken we goed dat alle elementen waarmee hij reeds bezig was, samenkomen. Ruben noemt het één grote kruisbestuiving van alle kiemen die in het verleden gezaaid werden. Hij brengt ze in relatie en laat ze reageren op elkaar. Hij verwerkt digitale beelden, maakt er analoge collages van die hij daarna beschildert. Bij het inkaderen worden de doeken deze keer niet aan elkaar genageld maar naast elkaar geplaatst als één grote puzzel van dragers. De kader vormt de bouwsteen voor het werk. De presentatie gebeurt in feite op een contradictorische manier net zoals bij de houtskooltekening. Arcane Rumble is vurig als een vulkaan en vertaalt het plezier waarmee Ruben terug aan het werk is gegaan.
Toekomst in Parijs.
In het najaar staat er een solo show in Galerie Charraudeau in Parijs op de planning. Door een toevallige ontmoeting kwam hij in contact met de jonge galeriehouders en ook hier volgde Ruben zijn intuïtie. Het klikte meteen! De ideeën rond een nieuwe totaalbeleving poppen op maar uiteraard kan hij nog niet teveel verklappen. Staat er dit najaar nog een tripje naar Parijs op je programma? Ga dan eens langs bij Ruben in de Rue Bonaparte 3-4!
Als toemaatje geeft Ruben nog een tip voor startende kunstenaars
Meer nieuwe werken op www.rubenboeren.be
Dit artikel verschijnt eveneens op theartcouch.be
Geef een reactie