Vertellen met verf

Wim Apers noemt zichzelf een jong kunstenaar. Hij droomt nog steeds van een thuisgalerij als een platform voor startende kunstenaars. Beetje chambres d’amis stijl en dat is precies het gevoel dat ik overhou aan dit openhartige gesprek ten huize Apers.

Van zodra je de gezellige woning binnenstapt, spat de kunst van de muren. Wim heeft een atelier aan huis, in een voormalige stal inclusief een gezellige kachel en een oude maar o zo comfortabele sofa. Het kroonjuweel van alle tentoongestelde werken is een 3 op 1,4 meter groot tafereel aan de lange tafel in de woonkamer, waar we ons gesprek starten alvorens de creatieve man cave binnen te treden.

Het ene komt voort uit het andere

Opvallend in al zijn werken is het kleurgebruik. Eén en al vrolijkheid zou je denken maar blijkbaar is de insteek helemaal niet zo flower power. Vooral in zijn beginperiode zijn de thema’s somber. Het kroonjuweel stelt immers een figuur voor die verdrinkt en waarvoor de omgeving de ogen sluit. De drenkeling is noch man noch vrouw, zodanig dat de observator er in zijn fantasie alle kanten mee uitkan. Het vervagen en zelfs weglaten van gezichten duikt ook nog op in zijn latere werk. Het ene komt voort uit het andere.

Wim ondervond tijdens zijn opleiding aan de Academie voor Schilderkunst in Schoten al vrij snel dat hij niet alleen potten en pannekes wou tekenen. Portretten schilderen naar foto en steeds meer vanuit fantasie, dat werd zijn ding. Portretten die opgebouwd worden vanuit een schets en waarbij een ervaring, een emotie, zelfs een frustratie het potlood en penseel begeleiden. Doorheen de explosie van kleuren rijzen de figuren op uit de canvas. Zijn mentor tijdens de ontdekkingsreis naar zijn eigen stijl blijkt kunstenaar Marc Kennes te zijn. Ik leerde zijn werk kennen in 2018 bij een bezoek aan galerie De Zwarte Panter en schreef hierover het artikel Feeling Blue.

Over de jury en gebroken dromen

Ondertussen in het atelier haalt Wim een gigantisch vierluik van 4 op 1,4 meter tevoorschijn genaamd, Everything looks quite different on the other side (zie foto hierboven van één paneel). Opgesteld in een halve cirkel stappen we binnen bij The Jury en worden we opgenomen in de groep of bekeken door de groep. Wie zijn deze mensen? Wat hebben ze gemeen? Wim vertelt dat dit tafereel verwijst naar een passage uit zijn vorige leven. De daarop volgende stilte vertelt genoeg en bevestigt dat zijn schilderijen ontstaan vanuit de buik. Zijn werken zijn ook het krachtigst wanneer er een persoonlijke belevenis aan de oorsprong ligt. Zonder eindbeeld voor ogen en met vaart mengt hij op deksels zowel olie- als acrylverf tot de juiste kleurnuances om dit sentiment te onderstrepen. Ik vertel met mijn verf.

In The noise of the flames en in het melancholische Broken Dreams (bovenaan artikel) duikt de rugfiguur op. Net zoals bij de rugfiguren in de werken van oa. Michael Borremans zijn het beelden die vragen oproepen. Bij Broken Dreams vraag ik mij af wie deze drie personages zijn en waarom er toch maar twee stoelen afgebeeld zijn. Ook hier ligt een persoonlijk verhaal aan de basis. De broer van Wim nam de foto en door een technisch mankement bij de afdruk van de foto was het hoofd van de uiterste figuur verschoven. Een mysterieus beeld dat aansloot bij Wims visie en paste in zijn ander figuratief werk. Veel van zijn werk vertrekt vanuit een figuratie en zoals Wim aanhaalt, bouwt het werk zich geleidelijk aan verder op. Tijdens die opbouw verwerkt hij abstracte elementen in de compositie die de fantasie van de kijker aan het werk zet. Vooral in zijn laatste werken komt abstractie sterk naar voren.

Transpositie, wat wil en niet mag

In zijn nieuwste werken, die vanaf half mei te zien zijn, krijgen roze vrouwelijke figuren de hoofdrol. Schilderijen van ronde vormen die we het best kunnen samenvatten onder de expliciete noemer schaamte en lust. De roze wolk dreef binnen bij het zien van de roze nuances in de werken van Berlinde De Bruyckere. Inspiratie deed hij ook op tijdens een rondreis door Marokko. Gesluierde dames dienden als trigger voor het thema van transpositie. Een overgangsfase die staat voor het symbolisch afwerpen van het maatschappelijke maar ook het eigen juk om te kunnen transformeren van wat moet naar wat men wil. De schaamte die daarmee dikwijls gepaard gaat, komt tot uiting in het wegschilderen of vervagen van gezichten. De figuren zijn erotisch voorgesteld nochtans was dit niet zijn bedoeling. Bij de start waren de figuren nog vrij amorf maar ze transformeerden geleidelijk aan naar vrouwelijke vormen. Het ene komt voort uit het andere, vormt de rode draad doorheen gans zijn oeuvre.

De expo is nog in volle voorbereiding en keuzes moeten nog gemaakt worden, maar de titel kennen we ondertussen. Transpositie vanaf 16.05 in Ruimte 34 te Berchem.

Andere werken zijn te koop via Saatchi Art.

1 comment